Mikrokosmos.
Człowiek jest miarą wszechrzeczy, jak głosił Protagoras. Proporcje płócien Agnieszki zbliżone są do człowieka witruwiańskiego — na szerokość rozpostartych rąk, na wysokość postaci ludzkiej. Ta przestrzeń, możliwa do objęcia ciałem, staje się polem do nieograniczonej pracy umysłu. Inspiracje płynące z natury stają się pretekstem do podróży wgłąb siebie, szukania wizualnych odpowiedników emocji, wyrażanych przez kolor i gest malarski. Malarstwo abstrakcyjne, z założenia symboliczne i konceptualne, ma nas odnosić do rzeczywistości równoległej — niefizycznej, lecz obecnej w każdym z nas. Utracenie dosłowności formy nie skutkuje brakiem znaczenia — sens zostaje zamknięty w formach nieoczywistych, czekających na naszą reakcję. Agnieszka mówi do nas kolorem. Ostre kontrasty, delikatne mglistości laserunków, połysk i mat — wszystko jest starannie zaplanowane. Paradoksalnie nawet przypadek, bez którego udziału trudno wyzwolić się ze sztywnych ram racjonalizmu. Tymczasem malarstwo Agnieszki to medytacja — zawarcie cząstki siebie, a więc cząstki świata, na kawałku płótna.
Monika Kozub
